Ten sposób zapisu związany jest z płytami CD (Compact Disc), DVD i Blu-Ray. Został opracowany przez firmy Philips i Sony; pierwsza płyta CD pojawiła się w 1982 r.

Zasada zapisu:
- dźwięk z sygnału analogowego zostaje przetworzony na dyskretny, a następnie poddany digitalizacji (czyli przerobiony na liczby składające się tylko z zer i jedynek),
- typowym nośnikiem zapisu jest płytka o średnicy 12 cm, zbudowana z poliwęglanu i pokryta cienką warstwą aluminium i ochronnym lakierem,
- dane dotyczące dźwięku zapisane są w postaci spiralnie ułożonej kombinacji mikroskopijnych wgłębień i obszarów płaskich.

Przy odczycie, szybkie i równomierne błyski światła laserowego odbijają się od płaskich obszarów płyty lub też trafiają na wgłębienia i ulegają rozproszeniu. Czytnik interpretuje to jako ciąg zer i jedynek, tworząc na powrót cyfrowy obraz dźwięku.
Widoczny po prawej obrazek jest "artystyczną ilustracją", gdyż w rzeczywistości laser jest bardzo blisko płyty: w CD około 1 mm, w czytniku DVD 0,6 mm, zaś przy płycie Blu-ray 0,1 mm.


Na rysunku obok pokazane są duże powiększenia płyt CD, DVD i Blu-Ray wraz z plamką lasera odczytującą dane. Widać, jak wraz ze wzrostem gęstości zapisu danych może być stosowany laser o coraz mniejszej plamce.