Kliknij na poniższe zdjęcie, a zobaczysz pierwszy znany film z dźwiękiem nagranym na żywo przez Dicksona w 1894 lub 1895 roku. Nie jest to film "dźwiękowy", a jedynie film z dźwiękiem, który był nagrany osobno na fonografie i na nim też był odtwarzany w czasie projekcji filmu.

Od czasu pierwszego publicznego pokazu filmu (1895 r.), przez ponad 20 lat w kinach wyświetlano głównie filmy "nieme", a jeśli był dodawany dźwięk, to pochodził on z fonografów i gramofonów.

Za pierwszy w pełni udźwiękowiony film uważa się "Światła Nowego Jorku" z roku 1928, w którym dźwięk został już na trwałe zapisany na taśmie filmowej. [zobacz fragment klikając na zdjęcie]

Zapisy dźwięku na taśmie filmowej mogą być realizowane na różne sposoby, ale dwa z nich są najbardziej popularne. Na poniższym zdjęciu widać w powiększeniu ścieżki zapisanego dźwięku - ten po lewej metodą gęstościową, a drugi metodą powierzchniową.

Klikając na poniższe zdjęcie możesz obejrzeć angielskojęzyczny filmik, prezentujący sposoby zapisu dźwięku na taśmie filmowej. Film ma już kilkadziesiąt lat, ale niestety nie udało się znależć współczesnej animacji na ten temat. (można przewijać te fragmenty, które są "niezrozumiałe", a efekty różnych sposobów zapisu są na końcu filmiku)

Tak jak "wszędzie", tak i do zapisu dźwięku na taśmie filmowej wkroczyła technika cyfrowa (czyli mówiąc najprościej - "komputer zapisuje i odczytuje dźwięk"). Na podanym niżej zdjęciu widać wszystkie trzy metody używane w cyfrowym zapisie dźwięku dla filmów, a najpopularniejszą z nich jest Dolby Digital, w której cyfrowy kod z zapisanym dźwiękiem umieszczony jest pomiedzy otworami trakcyjnymi taśmy filmowej.