Wróćmy jednak do naszego programu - to psychozabawa, która uczy programowania, ale ważniejsze będą tutaj dyskusje, które w związku, że dokończenie programu świetnie nadaje się jako praca domowa, przenoszą się z klasy do domu.
Program można stworzyć na dwa sposoby - w arkuszu kalkulacyjnym lub w jakimś języku programowania (w naszym przykładzie będzie to Python).
Idea jest prosta (żeby nie powiedzieć "prostacka") - oceniamy liczbowo różne aspekty "chodzenia" danej pary (tutaj są pierwsze ważne dyskusje), według przyjętej dla danego kryterium skali (tutaj też są ciekawe dyskusje "co jest ważniejsze"), aż po końcową fazę, gdzie podawane liczby sumują się, zamieniane są na procenty i funkcja jeżeli wypisuje "wynik" oceniający szanse dalszego trwania "chodzenia". Przykładowe ustalenia dotyczące przedziałów procentowych (kolejne dyskusje) podaję takie, jakie powstały w jednej z klas ósmych:
- poniżej 25%: To jakieś nieporozumienie! Oni naprawdę ze sobą chodzą?
- 26-40%: Nie wygląda to ciekawie
- 41-55%: Jeszcze jakiś miesiąc i "bye bye baby"
- 56-70%: Pożyjemy i zobaczymy, co z tego wyjdzie
- 71-80%: Całkiem normalne chodzenie
- 81-90%: Jest spoko!
- powyżej 90%: Jak w bajce! (żeby tylko "czegoś" nie zmajstrowali)
Program "Kawaler/Panna" - arkusz kalkulacyjny
Program można stworzyć "od zera" lub wykorzystać jeden z trzech wariantów, które można pobrać poniżej:
Wariant 1
To "czysty" Excel - jest już kilka pytań i komórki sumujące oraz wykorzystujące funkcję "JEŻELI" (tutaj formuła jest naprawdę długa!).
Po dopisaniu pytań należy pamiętać, aby dla komórki "suma punktów" dopisać nowe adresy sumowanych komórek, a dla komórki "% z wszystkich możliwych" zmienić maksymalną liczbę możliwych do uzyskania punktów.
Przedziały procentowe i własne "oceny chodzenia" można natomiast zmienić dla komórki "Wynik".
Arkusz do pobrania jest tutaj